Korku...
Ne tuhaf bir duygu,insan bir çok şeyi korkularıyla baş başa kalınca daha iyi anlıyor.
Kasım ayı,benim için çok zor başladı,gündüzler bir şekilde koşuşturmalarla geldi geçti ama sabahlar olmadı,gözümü her kapattığımda hastane odasında buluyordum kendimi...
Ne gelirse Yaradan'dan diyerek dualarla girdim ameliyata,beynimde gezen türlü türlü endişeleri dökmekti aslında isteğim yazmaya başlarken,şuan vazgeçtim sizleri sıkmamak adına...
Yaklaşık 20 gün oldu,evimdeyim,sevdiklerimleyim,hayat ne kadar güzelmiş de fark edememişim,idrak edememişim,oysa her anımın kıymetini biliyorum,tadını çıkartıyorum diye düşünürdüm.
Ama emin olun,sağa sola dönüp uyuyabilmek,ayağınıza eğilip çorabınızı giyebilmek,birilerini yardımı olmadan yataktan doğrulabilmek,o kadar güzel ki,kıymetini bilip şükür etmek,hamd etmek,gelip geçen günleri unutmamak gerekiyor.İnsanlar öyle büyük ve zor hastalıklarla mücadele ediyorlar ki,Rabbim yardımcıları olsun,bol şifasından versin.
Ve sevdikleriniz...
zor günleriniz de daima yanınızda ise,Rabbimin büyük bir lütfu...
bir ses vermek istedim sizlere,beni unutmayan,mesajlarını ve telefonlarını eksik etmeyen dostlarım,yüreğinize sağlık,sizleri çok seviyorum.
sağlıkla geçsin günleriniz,
sevgilerimle,
şeri...
