denizden alacaklıyım....

Deniz kıyısındaki bir martıyla konuşurken görüyormuş dostlarım beni sürekli,
bir kaptanım çünkü kağıt gemilerden emekli,
gülemedim ki hiç hasta yatağının baş ucunda,
haberi yoktur bu yüzden annemin,
sol yanağımda ki gamzeden,
komidinin üzerindeki ilaçların sayıları arttıkça,
kutularından yaptığım gökdelenlerin uzamasına sevinirdim!
ve bilmezdim,
annemin yaşantısındaki renkliliğin,
sadece raflara dizili kavanozların içindeki reçeller olduğunu,

beni birde annem terk etti senin gibi....

ki göbeğimde durur onun yokluğundan bana kalan çukur,

sıralanmış saksılar vardı,
limana bakan penceremizin önünde,
ve çiçekler arkasında ekmek kırıntıları serpen
martı yüzlü bir anne,

limandaki beyaz geminin ışıkları yanınca,
dedikodusunu yapmayı unuturlardı tam o saatlerde oradan geçen yazlık sinemadaki kızın,

annesinin dizleri dibinden ayrılmayan uslu bir çocuk gibidir limandaki deniz,
ama sokağa çıkıp dalga olmak geçer yüreğinden,

hiçbir bardakta dudak payı bırakmadınız bana
bir kaşık sesini bile çok gördünüz bana şekersiz içtiğim çayların,


iki çocuk yan yana oturduğumuz kapının eşiğinde kendi başımıza zor sığıyorum bugün,

büyüdükçe insan yanlızmı kalıyor ne!

kabuğunu koparmadan ne bir elmayı soyabildim
ne de iyileştirebildim bir yaramı,
ama karşıma çıkınca kızmadım hiç elma kurduna,
bendim çünkü bıçağı saplayan onun yurduna

çocuklarla ben yapamıyorum,
büyükler de almıyor beni oyunlarına!!!!

devlet dairesinde yangından kurtarılmayacak
sıkışmış çekmece gibiyim
açılamıyorum sana,
kardeşiyle sokaklarda hep bir örnek giydirilen,

sen!
nasıl sevmezsin eşitliği,
yürürken düşen çoraplarını aynı hizaya getirmek için,
annen değilmiydi önünde diz çöken,

yol kenarlarındaki yağmur mazgallarını,
kumbara sanıp,harçlığımı atardım,
bu yüzden en çok denizden alacaklıyım,

denizden alacaklıyım....


Özdemir Asaf.